Ανάμεσα σε δυο μητέρες

Εκείνο το πρωί, ο θόρυβος της καμπανούλας που παέι πέρα δώθε στην πόρτα του κήπου βγάζει τη Μπετ από την καθημερινή της μάχη με το τίποτε. Δεν περιμένει κανένα. Ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε αργότερα: η ζωή της είναι τελείως μοναχική. Κάτω απ’ την πέτρινη αψίδα, η πόρτα γυρίζοντας στους σκουριασμένους μεντεσέδες της, αποκαλύπτει έναν ψηλό, γεροδεμένο νεαρό, όχι πολύ καθαρό. Η Μπετ παρατηρεί πως τα χέρια του τρέμουν λίγο. Κοιτάζει με προσοχή το πρόσωπο αυτού του άντρα που το βλέμμα του τρυπάει τη μνήμη της. Ποιος να είναι άραγε;