Αυτά τα κείμενα είναι κάτι σαν ασκήσεις αφηγηματικών δοκιμίων, παραμύθια για μεγάλους. Μυθολογία και καθημερινότητα, στοχασμός και μυθοπλασία, συνυπάρχουν ισορροπημένα. Οι χαρακτήρες, ένα μίγμα ρεαλισμού και φαντασίας, ονείρου και επιθυμιών, εκεί που η λέξη γίνεται εικόνα κι αντιστρόφως, κινούνται και ζουν όπως σ’ αστυνομικές ιστορίες ή φιλμς.
Η αρχιτεκτονική των δακρύων είναι μια σειρά κειμένων όπου, δάκρυ και πόνος οδηγούν στη μεταμόρφωση, θεμελιώνοντας τον δρόμο προς την αυτογνωσία.