Τζένη Καρέζη: Το άρωμα μιας ζωής

Νομίζω πια πως οι παλιές ελληνικές ταινίες είναι η ίδια μου ζωή. Σκαρφαλωμένος για καλοκαίρια ολόκληρα στον μαντρότοιχο του θερινού σινεμά που συνόρευε με το πατρικό μου σπίτι, ταξίδευα στ’ όνειρο. Με μοναδική παρέα τις “μυθικές” μορφές που έγραψαν μέσα μου και άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην παιδική μου ψυχή, ονειρευόμουνα, τραγουδούσα, έπαιζα μαζί τους. Ήταν η καλύτερή μου παρέα, η Αλίκη, η Τζένη, η Ρένα, ο Δημήτρης…
Και η ζωή τα έφερε έτσι που τους γνώρισα και έζησα κοντά σ’ αυτούς τους θρύλους. Έγιναν ακόμη πιο “δικοί” μου. Εξάλλου, τους κουβαλούσα μέσα μου τόσα χρόνια, που ήταν κάτι σαν φυσική εξέλιξη η προσωπική μας σχέση. Δέθηκα μαζί τους και δέθηκαν μαζί μου! Κέρδισα την εκτίμηση και την αγάπη τους. Ίσως η πιο σημαντική ανταμοιβή που εισέπραξα από τον χώρο μου και απ’ την ίδια τη ζωή μου.
Η Αλίκη, η Ρένα, ο Δημήτρης, έγιναν κάτι παραπάνω από φίλοι μου, έγιναν συγγενείς μου. Η Τζένη, όμως;
Όχι, δυστυχώς, η Τζένη ήταν η μοναδική που δεν έτυχε ποτέ να συναντηθώ μαζί της. Ενώ και για κείνη έκρυβα ιδιαίτερο θαυμασμό, δεν έτυχε ποτέ να γνωριστούμε! Όμως, την κουβαλούσα πάντα μέσα μου. Από τότε που με συντρόφευε στα παιδικά μου ταξίδια. Πότε ως τρελοκόριτσο, πότε ως Λόλα, πότε ως δεσποινίς διευθυντής. […] (Από τον πρόλογο του συγγραφέα)