Η Αγγέλικα της αγάπης

… Καταλάβαινε καλά τι σήμαιναν “όλα τ’ άλλα” για ένα κορίτσι. Καταλάβαινε πως το δόσιμο ενός κοριτσιού σ’ ένα αγόρι δεν είναι -δεν πρέπει να είναι!- κάτι τυχαίο… μια περιστασιακή περιπέτεια… μια μηχανική πράξη, όπως είναι συχνά για ένα αγόρι. Είναι μια μυστηριακή πράξη, είναι μια στάση ζωής απέναντι στη ζωή! Στους καιρούς μας -σκέφτηκε ο Νότης- ο σαρκικός έρωτας έχει ξεπέσει σε μια φτηνή υπόθεση στιγμής, σ’ ένα πάρε δώσε χωρίς νόημα, χωρίς προοπτική, κυρίως, χωρίς γοητεία. Λοιπόν; Μήπως αυτός βιαζόταν πολύ; Μήπως η Αγγέλικα είχε δίκιο; Μήπως η ίδια η ζωή απαιτούσε το δικό της δίκιο;

… κι ύστερα, όλα έγιναν απλά και ίσως… κάπως μαγικά. Του δόθηκε με μικρές κραυγές επιθυμίας· κομματιασμένη σε άπειρα προσωπεία πόθου, που όλα συνθέτονταν σ’ έναν εξαίσιο πίνακα ηδονής!