Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου ζωή πέρασε κάποτε

Ευχές θερμές θα προτάξω για Καλή χρονιά, συμμετέχοντας με χαμηλόφωνο δέος στο γνωστό, άφθαρτο τροπάριο που ψέλνει η παγκόσμια, καλλίφωνη ελπίδα, το ίδιο ευχετήριο τροπάριο κάθε χρόνο χωρίς να κουραστεί. Έτσι, τις ωραίες πλάνες, που στην ελπίδα χρωστούν την αγωνιστικότητά τους ως ηρωίδες, θα τιμά η νοσταλγία μας.
Κι ας μην είμαστε ρομαντικοί κάθε καινούργιο που έρχεται, απ’ τον παλιό ίσιο δρόμο έρχεται. Κι αυτές οι καινοτόμες καλλωπιστικές στροφές που κάθε τόσο επιδεικνύει πως παίρνει, δεν είναι. Απλώς έχει κατσαρώσει λίγο την ευθεία του. Παρά ταύτα, χαίρομαι που η Άγκυρα επέλεξε να σκαλώσει στα ποιήματά μου, εκτιμώντας ίσως ότι θα είναι ειλικρινείς -είθε και γούρικοι- διανομείς ευχών, καθώς γράφτηκαν από άνθρωπο που εμφορείται κυρίως από άνθρωπο.
Άραγε ο καινούργιος χρόνος θα διακρίνει μέσα και σ’ αυτά τα ποιήματα, πόσο ίδιο, πόσο μοιραίο, πόσο κυρίαρχο, ίσως αισιόδοξο είναι το πρόσωπό του;
Θα το φωτίσει όσο πρέπει ο Ντίνος Πετράτος.