Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω…

Πού πάει η λύπη όταν φεύγει από τα μάτια μας; αναρωτιέται η Πέτρα. Η μνήμη είναι μαχαίρι που αδιάκοπα σε τυραννά. Ειδικά όταν ζεις με αναβολές και όλο “αύριο να θυμηθώ να σου μιλήσω”, “αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω”. Τι εγγυήσεις αιώνιου μπορεί να σου παρέχει μια ναρκωμένη ζωή; φαίνεται να ρωτά η Λόλα ως “Ιδεολογικά ύποπτη” στις ροζ σελίδες. Όμως οι άνθρωποι βλέπουν πάντα ό,τι φαίνεται. Και κατά τα φαινόμενα, αυτές οι γυναίκες δεν συναντήθηκαν ποτέ. Ασχέτως αν όλοι κουβαλάμε μέσα μας και τον διώκτη.

Οι παράλληλες διαδρομές δυο γυναικών που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν τον απωλεσθέντα εαυτό, ν’ ανασκευάσουν τον χαμένο χρόνο για να μπορέσουν να λύσουν το αίνιγμα του κόσμου. Η Πέτρα, φυτεύοντας ζουμπούλια “χτισμένη” σ’ ένα σπίτι πέτρινο. Η Λόλα γράφοντας μικρές ιστορίες, γιατί μόνον έτσι το παρελθόν το κάνει αιώνιο. Άλλωστε, η αποτυχία δεν έχει άλλη λύση, όλο μιλά: για σφαλιστά παράθυρα που δεν ανοίγουν ποτέ, για τη γυναίκα που έγινε αλάτι, για έναν άντρα που ολοένα πνίγεται. Επειδή ποτέ δεν ξέρεις πώς θα γυρίσεις από ένα ταξίδι.