Τα δάχτυλα στο ζυμάρι

Προστάτης και υπηρέτης, κύριος και αλήτης, σύντροφος και συμβουλάτορας, ό,τι αξίζει σε κάθε γυναίκα, σκέφτηκε. Μετά σκέφτηκε πως δεν ήθελε προστάτη γιατί μπορούσε να τα βγάλει πέρα μόνη της, δεν χρειαζόταν συμβουλές γιατί οι αποφάσεις της ήταν πάντα σωστές και ο σύντροφος δεν ήταν απαραίτητος, αφού και με τη μοναξιά της περνούσε καλά. Έκανε λοιπόν τη θλιβερή διαπίστωση πως αυτό το τέλειο αρσενικό τής ήταν σχεδόν άχρηστο…

Συχνά έπινε καφέ κι άφηνε την κούπα στο τραπέζι, μπροστά σε μια υπέροχη φρουτολεκάνη με ξινόμηλα – και τι δεν θα ‘δινε τώρα για λίγο έντονο πράσινο χρώμα. Την επόμενη στιγμή ένιωσε το ερευνητικό βλέμμα κάποιου και διαπίστωσε πως τον παρατηρούσε ένας σοβαρός κύριος με άσπρη μπλούζα…

Ένας άντρας σε κρεβάτι επαρχιακού νοσοκομείου βρίσκεται σε κώμα και παραληρεί. Άλλα πρόσωπα, σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους παραληρούν μαζί του, ο καθένας σπρωγμένος από διαφορετικές αιτίες ή εσωτερική ανάγκη. Κλεισμένοι στον εαυτό τους προσπαθούν να βάλουν τα δάχτυλα στο ζυμάρι, να πιέσουν σε πολλές μεριές, ώστε να φανερώσουν στις μικρές λακκούβες του τα συστατικά της ζωής.