Κι έχει ο καιρός το γιατρικό, τον πόνο σου να γιάνει

Δεν είναι μόνο που «η μουσική μας παιδεία είναι ένας κυκεώνας» – για να θυμηθούμε τον Νίκο Παπάζογλου. Είναι που τελικά, οι άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί. Από τη μια άκρη της γης, ως την άλλη… «Μεξικάνικο αεράκι/ με φυσάει πάνω στα Μετέωρα/και της Αφρικής ο λίβας/λέει μαντινάδες για τον έρωτα» που γράφει κι ο Ορφέας Περίδης. Βλέπω τις «έγχρωμες μουσικές» του Γιώργου… Ο Μπάτης ως Sonny Boy.
Ο Τσιτσάνης… blues. Ο Μπομπ Ντύλαν με την Μαρίκα Νίνου. Ο Μάρκος και η Μπίλλυ Χολινταίη… Αλήθεια ή ιδεολόγημα; «Το μπλουζ του Στέλιου» (Βαμβακάρη), στην ταινία του Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», είναι αλήθεια. Όπως και να ‘χει όμως, «έχει ο καιρός το γιατρικό, τον πόνο σου να γιάνει». Ο ίδιος, γεννήθηκα μέσα στον ήχο αλλοτινών πανηγυριών, αλλά κάθε μέρα βρίσκω το «γιατρικό» σε μιαν άλλη εικόνα, σ’ έναν άλλο στίχο, σ’ έναν άλλον ήχο. Η απόσταση, θέλει πολλά εισαγωγικά τις περισσότερες φορές. Και σε καμιά περίπτωση, δεν συνιστά αντιπαλότητα. Μάλλον προκαλεί το συναίσθημα και το ενδιαφέρον… Στο λόγο, στη μουσική, στην γενικότερη κοινωνική αντίληψη.
Λες: «πώς τώρα αυτός, με τόσο διαφορετικές αφετηρίες, είδε αυτό που βλέπω κι εγώ;» Έστω κι αν πράγματι «δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω / μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο» (δάνειο Γεράσιμου Ευαγγελάτου) επιδιώκω και ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΚΩ. Και αυτό, μου αρέσει όλο και πιο πολύ, όσο μεγαλώνω -έστω κι αν με δυσκολεύει. Γιατί η τέχνη είναι ελεύθερη, βέβαια αλλά τα ανθρώπινα πάθη -πώς να το κάνουμε;- θέλουν να είναι οπαδοί και να έχουν οπαδούς…
Τα «ρεμπέτικα λόγια» δεν είναι μόνο από την εποχή του «ρεμπέτικου». Και δεν περιγράφουν μόνο «ρεμπέτικα πάθη». Και μόνο ο τρόπος που λένε τα πάθη τους, τα λόγια και οι μουσικές, είναι φως! Πόσο μάλλον που η ομορφιά της «Φραγκοσυριανής», η «μαγεμένη Αραπιά» αλλά και τα «σύννεφα σταχτόμαυρα», έχουν τους δικούς τους δρόμους για να σε πάνε «κει που πάτησε η ψυχή σου».
2018: «Πέλαγος θα σκίσω μακρινό / Θάλασσα να βλέπω κι ουρανό / Μα η συντροφιά μου θα ‘σαι εσύ / Πάντα ο νους μου θα ‘ναι στο νησί. Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει / κι από τα μάτια σβήνει η στεριά / μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι…» Ο Τσάντας, είδε την εικόνα το 1959. Του ζητάμε συγγνώμη και για την περίσταση, αλλάζουμε τον τελευταίο στίχο:
«… κι ας είν’ για μας καλή η χρονιά».
Έτσι κι αλλιώς, είπαμε… «Έχει ο καιρός το γιατρικό, τον πόνο σου να γιάνει»!