Η φυσαρμόνικα

Κεντρικό πρόσωπο των αφηγημάτων αυτού του βιβλίου, ο Μάρκος με τη φυσαρμόνικα και την κιθάρα του. Μοιάζει με τον τροβαδούρο, τον περιπλανώμενο αφηγητή-“παραμυθά” μιας περιόδου, που την έζησαν και την ζουν, “καρέ-καρέ”, όπως στον κινηματογράφο, τρεις διαδοχικές γενιές: του ’40 και της Αντίστασης, του Εμφυλίου, του αστυνομικού κράτους και του 1-1-4 και η γενιά της Δικτατορίας και της Μεταπολίτευσης.

Ο Μάρκος αντιπροσωπεύει τη γενιά που είδε το φως της ζωής το 1940 και είχε την τύχη να ζήσει όλην αυτή την εξελικτική πορεία: τόσο στην πρωτεύουσα, όσο και στην επαρχία, τόσο σε φτωχογειτονιές και ετοιμόρροπα σχολεία, όσο και σε κοσμοπολίτικες συνοικίες και εντυπωσιακά πανεπιστημιακά αμφιθέατρα.
Μέσα από επεισόδια, άλλοτε βίαια και τραγικά, άλλοτε απρόβλεπτα, ρομαντικά και σπαρταριστά, ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου οδηγείται στην αμφισβήτηση των προσχεδιασμένων αδελφοκτόνων συγκρούσεων 1944-1949, αλλά και του κατοπινού μακρόχρονου ψυχροπολεμικού διχασμού. Καταστάσεων που μπόλιασαν με αγιάτρευτες ψυχώσεις μια κοινωνία, που ακόμη πασχίζει να βρει το δρόμο της. Οι “ηττημένοι” αυτών των συγκρούσεων, μέσα από τα επεισόδια αυτά, στέλνουν ένα μήνυμα πίστης, σε μια ζωή χωρίς υποκρισίες, ανακόλουθες διακηρύξεις και γελοίες επιτηδεύσεις.