Να σκύβει κανείς πάνω σε κάποια διηγήματα του Παπαδιαμάντη και να προσπαθεί, ακόμα μια φορά να τα κάνει προσιτά στις νεότερες γενιές, είναι ένα εγχείρημα ιδιαίτερα λεπτό, με ποικίλες παγίδες στην πραγματοποίησή του, αλλά και με πλούσια ανταμοιβή από την προσέγγιση του θησαυρού που κρύβεται στη γραφή και στην ψυχή του μεγάλου δημιουργού τους. Είναι πραγματικά εκπληκτική η ανθεκτικότητα των παπαδιαμαντικών κειμένων στις πολλαπλές και λεπτομερειακές αναγνώσεις, όσες χρειάζονται για να καταπιαστεί κανείς με τη μεταφορά τους σε απλούστερη γλώσσα. Όχι μόνο κρατούν πάντα και κάποια έκπληξη για τον αναγνώστη στη χρήση των λέξεων, στην πλοκή του λόγου, στην παραστατική δύναμη που ζωντανεύει τοπία, χαρακτήρες και γεγονότα με τρόπο ανεξάλειπτο, αλλά διατηρούν και τη συναισθηματική τους φόρτιση αναλλοίωτη, μολονότι αυτή κατορθώνεται με τα πιο απλά και λιτά μέσα, ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό.